Η ελευθερία της ψυχής

Για να αλλάξει κανείς σελίδα στη ζωή του χρειάζεται πρώτα να:

1. σπάσει τα στεγανά που τον εγκλωβίζουν.
2. Να αναμετρηθεί με τους δαίμονες του παρελθόντος, να δει κατάματα την πορεία της ζωής του.
3. Να αναγνωρίσει τα μονοπάτια που χάραξε ή χάραξαν άλλοι αντί για εκείνον, να δεί τι τον έκανε να συνεχίσει τη διαδρομή, σε αυτά τα μονοπάτια χωρίς να αλλάξει ποτέ πορεία. Ήταν η πορεία βολική, ασφαλής χωρίς κλυδωνισμούς; Μήπως όμως σε αυτή την πορεία άρχισαν σιγά σιγά να εμφανίζονται εμπόδια, σαν φωτεινοί φάροι, ότι κάτι χρειάζεται να αλλάξει; Η’ μήπως παρέκαμπτε κανείς τα εμπόδια και συνέχιζε στο ίδιο μονοπάτι μέχρι που ξαφνικά συνάντησε αδιέξοδο;

Η συνειδητοποίηση του αδιέξοδου στη ζωή του κάθε ανθρώπου μπορεί να περιλαμβάνει ερωτήματα όπως πού βρίσκομαι, πού πάω;

Τί γίνεται λοιπόν όταν βρίσκεται κανείς σε αυτό το κρίσιμο σημείο; Θα βγει από το συνηθισμένο μονοπάτι για να βρει νέες διαδρομές ή θα παραμείνει ακινητοποιημένος;

Οι νέες διαδρομές είναι άγνωστες, μπορεί να μας οδηγήσουν σε γκρεμούς αλλά και σε οάσεις ενώ οι παλιές είναι γνώριμες και πάντα ασφαλείς δίχως να περιμένουμε κάτι καινούριο. Τί θα αποφασίσουμε λοιπόν; Θα διαλέξουμε τα νέα μονοπάτια ή τα ήδη γνωστά; Μια φωνή μέσα μας λέει “τί τα θες τώρα τα καινούρια αφού μια χαρά έχεις βολευτεί στα γνωστά;”, “θες να κινδυνεύσεις, να ταράξεις τα ήσυχα νερά σου;” και μια άλλη φωνή λέει “ξύπνα από το λήθαργο, δοκίμασε νέους δρόμους”, “ανακάλυψε κομμάτια του εαυτού σου που είναι βαθιά θαμμένα σε χρυσά σεντούκια”. Γίνεται μια μάχη ανάμεσα στις 2 φωνές του γνωστού και του άγνωστου. Η φωνή του άγνωστου προσπαθεί να επικρατήσει και να ξεφύγει από τα δεσμά του γνωστού. Τελικά η φωνή του άγνωστου νικά με κάθε κόστος. Και τώρα τί γίνεται; Ξαφνικά στρέφουμε την προσοχή μας στο γνωστό μονοπάτι και βλέπουμε τα κομμάτια της ζωής μας με όλες τις διαδρομές που διανύσαμε. Τώρα υπάρχει λιγοστό φως, όλα μοιάζουν με σκιές που κουβαλούν βαρύ φορτίο. Θέλουμε να αποτινάξουμε αυτό το φορτίο, να ξεφύγουμε από τα πρέπει, τους υποκριτικούς συμβιβασμούς.

Κάνουμε το πρώτο βήμα, επιλέγουμε ένα νέο μονοπάτι αφήνοντας πίσω ό,τι μάθαμε για να λάβουμε νέα γνώση του εαυτού μας. Το ξέρουμε ότι είναι δύσκολο να αφήσουμε πίσω τις αλυσίδες με τις οποίες ήμασταν δεμένοι αλλά τώρα σπάζοντας τες μία-μία νιώθουμε ανακούφιση αλλά και πόνο. Ο πόνος είναι για τα κομμάτια που χάνουμε και η ανακούφιση για τα νέα κομμάτια που θα ανακαλύψουμε. Δε θα αφήσουμε ποτέ ξανά κανένα να μας αλυσοδέσει. Τώρα ανοίγονται μπροστά μας νέοι ορίζοντες και αναρωτιόμαστε συνεχώς, γιατί τόσο καιρό αφήναμε τον εαυτό μας να ζει μέσα σε μια προστατευμένη πανοπλία όπου η αλήθεια ήταν κρυμμένη; Γιατί αφήναμε τον εαυτό μας να ακολουθήσει τον χιλιοπερπατημένο δρόμο των προηγούμενων γενεών που δεν οδήγησε πουθενά; Γιατί θυσιάσαμε την αλήθεια του εαυτού μας μπροστά στο ψέμα; Είναι πικρή η αλήθεια και σκληρός ο δρόμος του άγνωστου όμως αν ξεκινήσουμε να τον ακολουθούμε τότε βρίσκουμε τη λύτρωση του αληθινού εαυτού μας.

Ας ανοίξουμε λοιπόν τα φτερά μας και ας γεμίσουμε το διάβα μας με πολύτιμες εμπειρίες γράφοντας την ιστορία της ζωής μας με το δικό μας αποκλειστικά στίγμα. Γιατί η ελευθερία της ψυχής μας είναι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής.